قلم شکسته

 

 

بسم الله

قسم به واژه ی غربت ، قسم به قلب صبورت

قسم به عمق نگاهت،  به لحظه های حضورت

فدای صورت ماهت، تویی که صاحب مایی

بیا و ضامن ما شو، به رسم قلب شکورت

شبیه مدعیانیم، همیشه غرق تقاضا

همیشه در دل میدان، تویی و قلب جسورت

همیشه فاصله داریم، همیشه ما گله داریم

پناه غربت ما شد، دوباره صوت غیورت

دوباره رد شدی از خود، دوباره واهمه دارم

خجل ز ظلمت قلبم، خجل ز تابش نورت

ببخش اگر که نمردیم، ببخش اگر که شکستیم

دوباره شیشه ی قلبت، دوباره تنگ بلورت

ح.م

 

بسم الله

نام زیبای تو بر سینه ی منقوش بهشت

آسمان هم به دلش بار امانت نکشید

از ازل بار غمت بوده سر ِ دوش بهشت

بوسه ی عشق تو تنها به لب او گل کرد،

تا خداوند اذان گفت در ِ گوش بهشت

یک سبد نرگس شهلا به بغل...مستم کرد

آرزویم شده یک لحظه در آغوش بهشت

من کجا روی تو و معجزه ی دیدارت؟

شهد شیرین غزل های ترم نوش بهشت

ح.م

 

 

 

 

 

بسم الله

بسم الله 

برای پیاده روی اربعین 91

از نجف مرا آورد، پای خسته ام تا تو

یک وساطت ساقی عاقبت به خیرم کرد

کربلا به من دادی از نگاه سقا، تو

غرق موهبت بودم در میان موکِب ها؛

در مسیر احسانت ما رأیت الا تو

پای آبله دار و جسم خاکی و خسته؛

پس قبول کن ارباب! این قلیل از ما تو

 

بسم الله

 

از زبان بی بی زینب (س)...

 

 

ح.م

شیعه یعنی تشنه ی ماء معین
مات عاشورا، هلاک اربعین
شیعه یعنی معنی "کرب" و "بلا"
پا برهنه از نجف تا کربلا

ح.م

 

کاش اندازه یک جرعه نگه داری مشک

دیشب یهو و بی مقدمه دلم برای مشک سوخت...

او هم به حرف آمد...

به خدا مشک همه تلاشش را کرده...

بسم الله

جنگ سختی شده من محو تماشا شده ام

کنج این خیمه بسی خسته و تنها شده ام

مشک باشی و دم چشم رباب میفهمی؛

از چه رو اینهمه آشفته و شیدا شده ام

ناگهان اسم مرا گفت سکینه به عمو...

شکر لله که در این معرکه ابقا شده ام

دست من دست علمدار خدا را صد شکر

تشنه لب بودم و همسفره دریا شده ام

دست او، صورت من،بوسه ای از آب فرات

مشک پر آبم و در علقمه معنا شده ام

                ******

ناگهان خون دو دستش همه جا را پوشاند

مشک خونین شده ام..وه که چه زیبا شده ام

بس که لبهای علمدار تو رویم بوسید

مات و حیران همین بوسه ی سقا شده ام

 که مرا چون پدری زود به آغوش گرفت

شرم من باد که شرمنده ی بابا شده ام *

قامتم راست نمودم که به قلبش نزنند

فکر کردم سپر سینه ی مولا شده ام

دشمنان حیله گرند...قصد مرا فهمیدند

چشمش ای وای...در این مرحله رسوا شده ام

ای خدا اسب چرا راه خودش را گم کرد

چشم او خسته شده...نائب بینا شده ام

مزن ای رذل!...مزن!..دست ندارد به برش

زد و بر فرق فرود آمد و من تا شده ام

ناله زد اسم تو را، از دهنش افتادم

نا امیدم که چنین دور ز آقا شده ام

                  ******

سینه خیز آمده ام تا به خیامت برسم

دو قدم دور تر از علقمه پیدا شده ام

 به ابوالفضل قسم که بدنم خونی بود

شرم دارم ز نگاهت که چنین وا شده ام

مشک بی آب شدم ... فایده ای نیست مرا

که سزاواری لب های تو را "لا" شده ام

عجبا مادر او « امّ بنین» نیست مگر؟

پس چرا...؟ محو گل یاس به صحرا شده ام

مادرت فاطمه(س) اینجاست، عجب رؤیایی!

عاقبت خاک ره حضرت زهرا(س) شده ام 

ح.م

 

 

 

و وقتی همه بی بند و باری ها را دربست میزنند به نام بی غیرتی  تو و امثال تو

قلبت میسوزد

همین!

قل اعوذ...تو بکن ریشه خناسی را

من به جان میخرم این تهمت "وسواسی" را

 

قلب من سوخته تا نذر تو کردم خواهر!

این غزل های کمی ساده و احساسی را

خواهرم! طفره نرو!...جان غزل! گوش بده

بپذیر حرف دل شاعرک عاصی را 

 

پشت این چادر مشکی به خدا رازی هست

به کبودی زده اند رنگ غم یاسی را

 

 

به خدا زنده کند بار دگر در دنیا

چادر زینبی ات غیرت عباسی را

خلقتت نقطه عطفیست به بازار طلا

چادرت چون صدفی گوهر الماسی را

ح.م

 

بسم رب العشق...

 

قلم شکسته

بغض فروخورده ای راه گلوشو بسته

باز میکنه دفترُ تا که رهاشه از غم

زل میزنه به کاغذ با اون چشای خسته

میخواد که واژه ها رو با وسواس زیادی

بچینه روی کاغذ، تمیز و دسته دسته

اما دلش میسوزه از یه داغ قدیمی

یه داغی که تو سینه، سوغاتی از السته

میره سراغ یارش  ، همون یار قدیمی

یک قلم طلائی ،  با یه دل خجسته

همونی که همیشه مینویسه رو کاغذ...

فارغ از منیت ، جاه و مقام و رسته

میخواد که همراه کنه قلم رو با غم دل

حال قلم عجیبه ! انگاری مست مسته

شاعر میگه با غصه: « کجایی ای رفیقم؟!

رشته ی این رفاقت به این زودی گسسته؟ »

قلم میگه: « عزیزم! یه یاد درد و غصه ت

کبوتر دل من  از توی خونه جسته

داغ تو توی سینه آتیش زده به قلبم

اگر قلم نمیره والله  خیلی پسته!! »

قلم به رسم مردی!...به  نام نامی عشق

با جوهر وجودش : خون یه قلب خسته...

امضایی زد به پای قباله ی رفاقت!

غلطید به روی زمین با کمری شکسته

شاعر دیدش که حالا نوبت عشق بازیه

یادش اومد که با دل چه عهدا که نبسته

جا می مونه شبونه کنار نعش شاعر

کاغذ غرق خون و یک قلم شکسته 

 ح.م