قلم شکسته

بسم رب الزهرا (س)

با سبک « هوای این روزای من هوای سنگره...»

از لسان مبارک حضرت امیر(ع)

هوای این روزای من، هوای سوختنه
غم تو این روزا داره به سینه میزنه

هوای این روزای تو، هوای رفتنه
همین نگاه آخر تو، قاتل منه

آتیش زدن به خونه و تمومِ حاصلم
نشسته غصه های عالمی روی دلم

بهار خونه ی علی چه زود خزون شدی
عمود خیمه ی منی ، چه قد کمون شدی

ملیکه ی خدا روی زمین تویی، ولی؛
جوونیت ُ دادی پای غریبی ِ علی

ببخش اگه تو دست غصه ها شدی اسیر
تو رو خدا نگات ُ از چشای من نگیر

رد میشه از جلو چشام دوباره خاطرات
می پیچه توی گوش من صدای ناله هات

صدای ناله های تو از پشت در اومد
اون نانجیب همه ش لگد به روی در می زد

قرارمون نبود بیای، جون علی برو
جلو چشای من با تازیانه زد تو رو

چهل تا مرد بی حیا، تو بی دفاع و من
فقط می شد بگم تو رو خدا نزن، نزن

نصیحت بابای تو دستامو بسته بود
الهی دست من به جای تو شکسته بود

صبر من ُ بهونه کردن و تو رو زدن
قلب من ُ نشونه کردن و تو رو زدن

حلال کنی من ُ، مدینه مردمش بدن
به خاطر علی به تو زخم زبون زدن

چراغ خونه ی علی روشن بمون بتاب
چشات ُ روی هم بزار یه شب آروم بخواب

آروم بخواب و فکر غصه ی حسن نباش
آروم بخواب و فکر غصه های من نباش

کارم شده سحر میام کنار بسترت
بمیرم آخه واسه این کبودی ِ پرت

زده به سینه ی تو با لگد یه جوری که
هنوزم از پرت داره خونابه میچکه

پناه ِ بی پناهی ِ علی بمون نرو
درسته خسته ای دیگه، ولی بمون نرو

جواب حیدرُ بده، نفس نفس نزن
تو رو به جون زینبت، تو رو جون حسن

ببین حسینت ُ نشسته زل زده به در
که کشته حیدرو چشای خیس این پسر

پاشو ببین که موی زینبت پریشونه
پاشو ببین دل حسن دیگه پر از خونه

چشات ٌ وا کن و ببین، ببین که حیدرم
خدا میدونه بعد تو چی اومده سرم

بیا و تو نمک دیگه به زخم من نزن
نذار که چشم تو چشم بشم با قاتل تو من

شبونه می برم تو رو، چه یاس پرپری
بدون محرمی، بدون یار و یاوری

نمونده طاقتی برای زانوی علی
چه سخته داغ رفتن تو بانوی علی

اگر که جون بدم ز داغ رفتنت کمه
بدون تو نصیب سینه ی علی، غمه

نشد که گریه ای کنم بدون واهمه
وداع من با تو همین یه آه ِ ، فاطمه

ح.م

بسم الله

دل ِخرابِ منِ روسیاه بی ارزش؛
کجا نشان بدهد این رساله ی خود را؟

به زیر نامه ی من مهر کوچکی خورده؛
من از سه ساله گرفتم حواله ی خود را

قسم به وقت غریبی که دلبرم بوسید
برای دفعه ی آخر، سه ساله ی خود را

ز اشک روضه ی تو مست ِ مستِ مستم من
و پر ز عشق تو کردم پیاله ی خود را

تمام  سوره ی کوثر نزول دیگر داشت
زمین دوباره عیان کرده ناله ی خود را

و طعنه زد به فدک یک خرابه ای در شام؛
زدم به نام رقیه(س) قباله ی خود را

ح.م

بسم الله

از لسان مبارک حضرت ارباب به سه ساله دردانه اش.


رنگ نیلی زده اند بر تو که زیبا باشی
و خدا خواسته هم صورت زهرا باشی

ماه پنهان شده امشب، که نباشد در چشم
آسمان باشد و ماه ش، که تو تنها باشی

و خدا خواسته از معجزه ی بارش اشک؛
با همه کوچکی ات، وسعت دریا باشی

خط  به خط خوانده ام امشب به خدا در گوش ت؛
مصحف فاطمی ام را که تو معنا باشی

آمدی برگ گلم! تا وسط معرکه ها
کاشف الکرب من و حضرت سقا باشی

نه که این نام "یتیمی" به شما می ماند
تو از این تهمت بی پایه مبرا باشی

عاقبت می رسد آن لحظه ی رویایی...آه
قدر یک شب که شده؛ ام ابیها باشی

ناظران خرده از آن موی سپیدت گیرند
و تو سرگرم سخن با سر بابا باشی

تو چرا اینهمه دستت به کمر میگیری؟
زخم ها مانع آن است که سر پا باشی؟

گو به هر کس که ز قد خم تو می پرسد:
من خود فاطمه ام!... کاش که بینا باشی

دخترم! قبله سوم شده این شهر دمشق
مثل شش گوشه، تو باید که مطلا باشی

ح.م

بسم الله

کمی شعر جدیدم فرق دارد
و تاکید اکیدم فرق دارد

و نحن اقرب..صدباره گفتم:
که من حبل الورید م فرق دارد

در باغ بهشتت باز باز است
که من اصلا  کلیدم فرق دارد

ح.م

بسم الله

گیرم بهشت جای تو باشد...بمان!...نرو!
شاید همین دوای تو باشد...بمان!...نرو!

جان ها همیشه مقصدشان قلب گور نیست!
شاید دلی فدای تو باشد...بمان!...نرو!

خونم حلال!...می کشی ام وقت رفتنت
این خون چرا به پای تو باشد؟...بمان!...نرو!

ح.م

بسم الله

چه معبری زده از آسمان خدا امشب

شمیم زلف کسی بوی عنبر آورده

و جبرئیل برای رساندن این نور

فرشته های فراوان به معبر آورده

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

برای حضرت لیلا که دلبر آورده

برای آنکه ندیده رسول رحمت را

دوباره نسخه اصل و برابر آورده

و خنده های ملیحش تبسم قرآن

خدا برای امامش پیمبر آورده

امام نافله ی خون، موذنش را هم

برای گفتن الله اکبر آورده

ح.م

بسم الله

من زاده ی دریایم، تو رحمت بارانی
من بی تو پر از هیچ م! حاشا که نمیدانی

در دفتر شب اما صد قصه ناگفته ست
من خاطره ها دارم با گریه ی پنهانی

دیروز که تا رفتن، تو بدرقه ام کردی
غم آمده بر قلبم امروز به مهمانی

مشکل بشود اینبار بند ت بزنم ای دل!
یکباره شکستی تو، این بار به آسانی
ح.م

بسم الله

همنام تو ام...

من کبوتر شده ام جلد همین بام تو ام

صید بیچاره منم، یکسره در دام توام

گوش نامحرم من، داغ دل زار سروش

دل پریشان شده از غربت پیغام تو ام

سر به زیرم به خدا، تشنه ی "ارفع رأسک"
"هل من..."ت را نشنیدم ولی همگام تو ام

گاهی این غیرت سلمانی "منا اهل..." م

دلخوشم کرده خیالی که ز اقوام تو ام

نام تو موجب سرزندگی هر غزلم

من مسیحا شده از عزت اسلام تو ام

به دو عالم به خدا فخر دگر نیست مرا

مادرت مرحمتی کرده که همنام تو ام

ح.م

بسم الله

شاعر میان شعر خودش بی پناه ماند
قلبش شکست بس که سرش بی کلاه ماند

در چشم خیس آینه رنگی نمانده بود
مویی سپید تر شد و رویی سیاه ماند

گفتی کنار گریه بخندم ولی چه سود
تاثیر خنده رفت ولی سوز آه ماند

پیدا نشد تکه ای از دل که گم شده؛
چون سوزنی که در ته انبار کاه ماند

حکم ابد برای نگاهش بریده اند؛
چشمی که بیقرار نگاری به راه ماند

یعقوب شعرهای مرا ملتفت کنید
یوسف ترین قصیده چرا قعر چاه ماند؟

یک شب نشد که سر بزند آسمان به  ما
این عقده تا همیشه به احساس ماه ماند

شطرنج عشق تو ماتم نموده... میدانی؟
سرباز سرسپرده دلش پیش شاه ماند

حوای شعر، آدم این قصه ها که نیست
در حسرت دوباره یک اشتباه ماند

وقتی سزای خوردن گندم هبوط نیست
سیبی برای سر زدن یک گناه ماند

بیتی شبیه گندم و بیتی شبیه سیب
شاعر میان شعر خودش بی پناه ماند

ح.م

بسم الله

اشک خود را هر شب می برم تا دریا
درد دل ها دارد دل من با دریا

حس خوبی شاید مثل نقاشی هاست

پیش ساحل باشی، تک و تنها...دریا

طعم دوری ش اما در دلم حس می شد؛
اینهمه دلشوره؟...این منم یا دریا؟

من تو را میفهمم، در دلت طوفان است
تو مرا می فهمی کمی حتی دریا؟

بار آخر گفتم میروم اما...نه؛
تو فقط امشب را کن مدارا، دریا

نکند یادت نیست قول آن روزت را؟
مهربان تر باش ای یار زیبا! دریا

من امانت دادم جای پاهایش را؛
موجی اما برده ردّ پا را دریا!

عکس من افتاده در دلت اما حیف؛

عکس او را بردی تا کجاها دریا؟

زندگی را باید غرق در "او" فهمید
میزنم من آخر، دل به دریا، دریا

ح.م